Toen werd het stil in huis... over omgaan met een 'leeg' gevoel

Eenzaamheid.
Het is een woord dat we niet graag hardop zeggen. Toch voelen we het allemaal weleens, op onze eigen manier. Misschien wanneer je thuiskomt in een leeg huis. Of in een kamer vol mensen, terwijl je het gevoel hebt dat niemand je écht ziet. Eenzaamheid is niet altijd zichtbaar, maar het is er wel.

Deze week staat de Warmste Week in het teken van eenzaamheid. Een thema dat raakt, want we verlangen allemaal wel eens naar meer verbinding. Naar voelen dat we er mogen zijn, dat we deel uitmaken van iets groters.

Zelf ontdekte ik hoe eenzaamheid soms onverwacht opduikt. Niet als iets groots of dramatisch, maar in de kleine dingen die opeens anders voelen. Het gebeurde een paar maanden geleden, toen Noah vroeg of hij op internaat mocht.

Zijn vrienden zaten er, ze hadden het er ontzettend naar hun zin, en het zou hem zoveel rust geven: geen lange pendelritten meer naar Gent. Het voelde als de beste keuze voor hem – en dat ís het ook. Ik zie hoe hij open bloeit tussen zijn vrienden, hoe gelukkig hij is, hoe hij ook zelfstandiger wordt. En dat maakt me zó trots als mama.

Maar voor mij veranderde alles. Plots was het stil in huis. En hoewel het maar een paar dagen per week is, voelde het vreemd. Anders. Leeg. De kleine momenten die me vroeger vulden – een onverwachte knuffel, samen ontbijten, een lach die door het huis schalt – waren er ineens niet meer. Natuurlijk heb ik mijn man, maar de aanwezigheid van een kind in huis, die sprankelende energie, is toch iets anders.

Het leek wel alsof ik in een nieuwe fase terecht was gekomen, veel vroeger dan verwacht. Een soort mini-empty-nest.

Die stilte liet me stilstaan. Het deed me afvragen: Wie ben ik, los van mijn rol als mama? Hoe kan ik dat gat in mijn leven opvullen?

En daar, in die stilte, kwam mijn liefde voor muziek weer bovendrijven.
Je moet weten: muziek speelde vroeger een grote rol in mijn leven. Het was mijn uitlaatklep, mijn energiebron, en een manier om mezelf te uiten.

Maar toen werd ik mama. En toen kwamen de onderbroken nachten, nieuwe verantwoordelijkheden, en de combinatie van muziek met werk en gezin bleek gewoon niet meer haalbaar. En weet je? Ik miste het op dat moment niet eens. Er kwam iets anders voor in de plaats: de liefde voor mijn kind.

Ondertussen startte ik ook mijn eigen zaak, waar ik me met hart en ziel in stortte. Mijn aandacht verschoof, en dat was goed. Het paste bij die fase in mijn leven. Mijn prioriteiten lagen helder: mijn gezin en mijn werk.

Tot een paar maanden geleden dus. In dat lege huis, met dat lege gevoel vanbinnen. Ik voelde dat ik in een nieuwe levensfase was terechtgekomen. En dat het tijd werd om mezelf opnieuw vragen te stellen: Wat mag ik mezelf nu gunnen? Wat kan ik toevoegen om mijn leven weer compleet te maken?

Toen ik hoorde over een koor van 100 stemmen dat populaire nummers zingt, voelde ik meteen: Dit wil ik doen. Opnieuw onder de mensen zijn, deel uitmaken van een groter geheel, en opnieuw bezig zijn met muziek. Het voelde juist. Zonder er al te veel bij na te denken, schreef ik me in.

Maar eerlijk? Toen de eerste repetitie eraan kwam, vond ik het doodeng. Want ik kende er niemand. Wat als niemand met me zou praten? Wat als ik heel de avond in een hoekje alleen zou staan en er niet tussen zou passen?

Maar toch ging ik. Met een bonzend hart in mijn keel. Het voelde awkward... ik stond ook daadwerkelijk een tijdje alleen aan de bar, rondkijkend en hopend dat iemand contact zou maken. Tot ik gewoon besliste: Niemand komt me hier redden. Ik zal het zelf moeten doen. Dus ik zocht contact. En weet je wat? Het lukte. 😊 Ik raakte met een paar mensen aan de praat, en ze namen me de rest van de avond mee op sleeptouw. Hun warme welkom zorgde ervoor dat ik me meteen meer op mijn gemak voelde.

En daar, tussen al die stemmen, voelde ik het weer: die sprankel. De liefde voor muziek die altijd ergens in mij had gezeten, kwam terug. Maar het was veel meer dan dat. Ik voelde me opnieuw verbonden, alsof ik weer deel uitmaakte van iets groters. En dat deed me zoveel deugd.

Iedereen voelt zich wel eens eenzaam. En dat is helemaal oké. Maar dat gevoel hoeft niet blijvend te zijn. Soms is het een uitnodiging om opnieuw verbinding te maken – met jezelf, met wat jij nodig hebt om je rijk te voelen, en met anderen.

Want het leven verandert, of je dat nu wil of niet. Je groeit, je prioriteiten verschuiven, en wat je nodig hebt om je rijk te voelen, kan in elke fase anders zijn. Wat je vroeger energie gaf, past misschien niet meer. En dan loont het om jezelf af en toe eens af te vragen: Wat heb ik nu nodig? Wat laat mij sprankelen in deze fase van mijn leven?

Het antwoord hoeft niet groot te zijn. Het kan beginnen met een klein stapje. Een glimlach naar een vreemde, een berichtje naar een oude vriend, of een nieuwe hobby oppakken die je inspireert. En ja, soms voelt dat eng, ongemakkelijk – maar weet je, alles wat de moeite waard is, wat een impact op je leven kan hebben, voelt spannend. Maar het kan zoveel moois opleveren.

Dus wat ik jou wens voor de feesten? Dat je dit jaar niet alleen aan anderen cadeautjes geeft, maar ook jezelf een mooi cadeau gunt: de belofte aan jezelf dat je in 2025 nog meer zal kiezen voor wat jou gelukkig maakt. 🎁💛

Ik ben benieuwd: hoe zorg jij ervoor dat je in verbinding blijft – met jezelf en met anderen?